ortus
Latín
    
| ortus | |
| clásico (AFI) | [ˈɔr.tʊs] | 
| rima | or.tus | 
Forma verbal
    
| 1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
| Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | ortus | orta | ortum | ortī | ortae | orta | 
| Vocativo | orte | orta | ortum | ortī | ortae | orta | 
| Acusativo | ortum | ortam | ortum | ortōs | ortās | orta | 
| Genitivo | ortī | ortae | ortī | ortōrum | ortārum | ortōrum | 
| Dativo | ortō | ortae | ortō | ortīs | ortīs | ortīs | 
| Ablativo | ortō | ortā | ortō | ortīs | ortīs | ortīs | 
- 1
- Participio perfecto activo de orior.[1]
Referencias y notas
    
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
    Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.
