ortus
Latín
ortus | |
clásico (AFI) | [ˈɔr.tʊs] |
rima | or.tus |
Forma verbal
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | ortus | orta | ortum | ortī | ortae | orta |
Vocativo | orte | orta | ortum | ortī | ortae | orta |
Acusativo | ortum | ortam | ortum | ortōs | ortās | orta |
Genitivo | ortī | ortae | ortī | ortōrum | ortārum | ortōrum |
Dativo | ortō | ortae | ortō | ortīs | ortīs | ortīs |
Ablativo | ortō | ortā | ortō | ortīs | ortīs | ortīs |
- 1
- Participio perfecto activo de orior.[1]
Referencias y notas
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.