koira
Carelio
| koira | |
| pronunciación | falta agregar |
Etimología 1
Del protourálico *kojra o *kojera, y este de la raíz *koj(e), "macho". Compárese el estonio koer.
Sustantivo
- 1
- (Canis lupus) Perro.
- Sinónimo: koiru
Finés
| koira | |
| pronunciación (AFI) | [ˈko̞i̯ˌrɑ̝] |
| silabación | koi-ra |
| longitud silábica | bisílaba |
| rima | oirɑ |
Etimología 1
Del protourálico *kojra o *kojera, y este de la raíz *koj(e), "macho". Compárese koiras o el estonio koer.
Sustantivo
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Nominativo | koira | koirat |
| Genitivo | koiran | koirien (koirain1) |
| Partitivo | koiraa | koiria |
| Acusativo | koira | koirat |
| Acusativo 2 | koiran | |
| Inesivo | koirassa | koirissa |
| Elativo | koirasta | koirista |
| Ilativo | koiraan | koiriin |
| Adesivo | koiralla | koirilla |
| Ablativo | koiralta | koirilta |
| Alativo | koiralle | koirille |
| Esivo | koirana | koirina |
| Traslativo | koiraksi | koiriksi |
| Abesivo | koiratta | koiritta |
| Instructivo | koirin | |
| Comitativo | koirine (+ sufijo posesivo) | |
| 1 raro, arcaico o poético | ||
Locuciones
- se koira älähtää, johon kalikka kalahtaa: refrán que indica que el culpable de algo es quien más protesta por las sospechas (literalmente: "chilla el perro al que da el palo")
Referencias y notas
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.