heskennat
Bretón
    
| heskennat | |
| pronunciación (AFI) | /hesˈkɛ.nːat/ | 
| variantes | heskennañ, heskenniñ | 
Etimología
    
Del bretón medio hesquennat.[1]
Verbo transitivo
    
- 1
- Serrar.
Conjugación
    
| Formas no personales | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Infinitivo | heskennat | |||||||
| Participio presente | o heskennat | |||||||
| Participio pasado | heskennet | |||||||
| Formas personales | ||||||||
| número | singular | plural | pasiva | |||||
| persona | 1.ª | 2.ª | 3.ª m | 3.ª f | 1.ª | 2.ª | 3.ª | impersonal | 
| Modo indicativo | ||||||||
| Presente | heskennan | heskennez | heskenn | heskenn | heskennomp | heskennit | heskennont | heskenner | 
| Pretérito imperfecto | heskennen | heskennes | heskenne | heskenne | heskennemp | heskennec'h | heskennent | heskenned | 
| Pretérito perfecto | heskennis | heskennjout | heskennas | heskennas | heskennjomp | heskennjoc'h | heskennjont | heskennjod | 
| Futuro | heskennin | heskenni | heskenno | heskenno | heskennimp | heskennot | heskennint | heskennor | 
| Modo condicional | ||||||||
| Presente | heskennfen | heskennfes | heskennfe | heskennfe | heskennfemp | heskennfec'h | heskennfent | heskennfed | 
| Pretérito | heskennjen | heskennjes | heskennje | heskennje | heskennjemp | heskennjec'h | heskennjent | heskennjed | 
| Modo imperativo | ||||||||
| Presente | heskenn | heskennet | heskennet | heskennomp | heskennit | heskennent | ||
| Nota: Las formas subrayadas actúan también como formas dependientes del verbo | ||||||||
Referencias y notas
    
- Le vocabulaire breton du Catholicon (1499).
    Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.