divinus

Latín

dīvīnus
clásico (AFI)	[diːˈwiː.nʊs]
rima	i.u̯i.nus

Etimología

De dīvus ("divino") y el sufijo īnus, y este de deus ("dios").[1]

Adjetivo

*dīvīnus, dīvīna, dīvīnum*
	Singular			Plural
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um)
	Masculino	Femenino	Neutro	Masculino	Femenino	Neutro
Nominativo	dīvīnus	dīvīna	dīvīnum	dīvīnī	dīvīnae	dīvīna
Vocativo	dīvīne	dīvīna	dīvīnum	dīvīnī	dīvīnae	dīvīna
Acusativo	dīvīnum	dīvīnam	dīvīnum	dīvīnōs	dīvīnās	dīvīna
Genitivo	dīvīnī	dīvīnae	dīvīnī	dīvīnōrum	dīvīnārum	dīvīnōrum
Dativo	dīvīnō	dīvīnae	dīvīnō	dīvīnīs	dīvīnīs	dīvīnīs
Ablativo	dīvīnō	dīvīnā	dīvīnō	dīvīnīs	dīvīnīs	dīvīnīs

1

Divino, de los dioses, digno de los dioses.

Sinónimo: dīvus

2: Inspirado, profético.

3: Extraordinario, maravilloso, excelente.

Sustantivo masculino

*dīvīnus, dīvīnī*
	Singular	Plural
2.ª declinación (-us)
Nominativo	dīvīnus	dīvīnī
Vocativo	dīvīne	dīvīnī
Acusativo	dīvīnum	dīvīnōs
Genitivo	dīvīnī	dīvīnōrum
Dativo	dīvīnō	dīvīnīs
Ablativo	dīvīnō	dīvīnīs

4: Adivino, profeta.

5: Intérprete de los sueños.

Referencias y notas

Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press

Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.