dissonus
Latín
    
| dissonus | |
| clásico (AFI) | [ˈdɪs.sɔ.nʊs] | 
| rima | is.so.nus | 
Adjetivo
    
| 1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
| Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | dissonus | dissona | dissonum | dissonī | dissonae | dissona | 
| Vocativo | dissone | dissona | dissonum | dissonī | dissonae | dissona | 
| Acusativo | dissonum | dissonam | dissonum | dissonōs | dissonās | dissona | 
| Genitivo | dissonī | dissonae | dissonī | dissonōrum | dissonārum | dissonōrum | 
| Dativo | dissonō | dissonae | dissonō | dissonīs | dissonīs | dissonīs | 
| Ablativo | dissonō | dissonā | dissonō | dissonīs | dissonīs | dissonīs | 
- 1
- Dicho de un sonido: inarmónico, disonante, confuso.[1]
- Antónimo: congruēns
 
- 2
- Incongruente, divergente, disonante, diferente, etc.[1]
Referencias y notas
    
- Georges, Karl Ernst (1913) "dissonus". En: Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch. Hannover: Hahnsche Buchhandlung
    Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.