creditus
Latín
| crēditus | |
| clásico (AFI) | [ˈkreː.dɪ.tʊs] |
| rima | e.di.tus |
Forma verbal
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
| Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | crēditus | crēdita | crēditum | crēditī | crēditae | crēdita |
| Vocativo | crēdite | crēdita | crēditum | crēditī | crēditae | crēdita |
| Acusativo | crēditum | crēditam | crēditum | crēditōs | crēditās | crēdita |
| Genitivo | crēditī | crēditae | crēditī | crēditōrum | crēditārum | crēditōrum |
| Dativo | crēditō | crēditae | crēditō | crēditīs | crēditīs | crēditīs |
| Ablativo | crēditō | crēditā | crēditō | crēditīs | crēditīs | crēditīs |
- 1
- Participio perfecto pasivo de crēdō.[1]
Referencias y notas
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.