correctus
Latín
corrēctus | |
clásico (AFI) | [kɔrˈreːk.tʊs] |
variantes | conrēctus |
rima | ek.tus |
Etimología
De corrigō, -ere ("enderezar") y el sufijo -tus4.
Adjetivo
Comparación | |
Comparativo: | corrēctior |
Superlativo: | māxime corrēctus |
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | corrēctus | corrēcta | corrēctum | corrēctī | corrēctae | corrēcta |
Vocativo | corrēcte | corrēcta | corrēctum | corrēctī | corrēctae | corrēcta |
Acusativo | corrēctum | corrēctam | corrēctum | corrēctōs | corrēctās | corrēcta |
Genitivo | corrēctī | corrēctae | corrēctī | corrēctōrum | corrēctārum | corrēctōrum |
Dativo | corrēctō | corrēctae | corrēctō | corrēctīs | corrēctīs | corrēctīs |
Ablativo | corrēctō | corrēctā | corrēctō | corrēctīs | corrēctīs | corrēctīs |
Forma verbal
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | corrēctus | corrēcta | corrēctum | corrēctī | corrēctae | corrēcta |
Vocativo | corrēcte | corrēcta | corrēctum | corrēctī | corrēctae | corrēcta |
Acusativo | corrēctum | corrēctam | corrēctum | corrēctōs | corrēctās | corrēcta |
Genitivo | corrēctī | corrēctae | corrēctī | corrēctōrum | corrēctārum | corrēctōrum |
Dativo | corrēctō | corrēctae | corrēctō | corrēctīs | corrēctīs | corrēctīs |
Ablativo | corrēctō | corrēctā | corrēctō | corrēctīs | corrēctīs | corrēctīs |
- 1
- Participio perfecto pasivo de corrigō.
Referencias y notas
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.