aliquantum
Latín
| aliquantum | |
| clásico (AFI) | [älʲɪˈkʷän̪t̪ʊ̃ˑ] |
| eclesiástico (AFI) | [äliˈkwän̪t̪um] |
| rima | an.tum |
Etimología 1
De aliquantus.[1]
Sustantivo neutro
2.ª declinación (-um) | ||
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Nominativo | aliquantum | aliquanta |
| Vocativo | aliquantum | aliquanta |
| Acusativo | aliquantum | aliquanta |
| Genitivo | aliquantī | aliquantōrum |
| Dativo | aliquantō | aliquantīs |
| Ablativo | aliquantō | aliquantīs |
Etimología 2
De aliquantus.[1]
Forma adjetiva
- 1
- Forma del nominativo, vocativo y acusativo singular neutro de aliquantus.
- 2
- Forma del acusativo singular masculino de aliquantus.
Referencias y notas
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.