adustus
Latín
adustus | |
clásico (AFI) | [aˈdʊs.tʊs] |
rima | us.tus |
Etimología
De adūrō, -ere ("quemar") y el sufijo -tus4 (participio perfecto).
Adjetivo
Comparación | |
Comparativo: | adustior |
Superlativo: | adustissimus |
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | adustus | adusta | adustum | adustī | adustae | adusta |
Vocativo | aduste | adusta | adustum | adustī | adustae | adusta |
Acusativo | adustum | adustam | adustum | adustōs | adustās | adusta |
Genitivo | adustī | adustae | adustī | adustōrum | adustārum | adustōrum |
Dativo | adustō | adustae | adustō | adustīs | adustīs | adustīs |
Ablativo | adustō | adustā | adustō | adustīs | adustīs | adustīs |
Forma verbal
- 3
- Participio perfecto pasivo de adūrō, -ere ("quemar").
Referencias y notas
- Glare, P. G. W. (editor, 1983) Oxford Latin Dictionary. Oxford: Oxford University Press
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.