vinum
Latín
| vinum | |
| clásico (AFI) | [ˈu̯ɪnʊ̃ˑ] ⓘ |
| eclesiástico (AFI) | [ˈviːnum] |
| rima | u̯i.num |
Etimología 1
Del protoindoeuropeo *wóinom[1], en última instancia de la raíz *weih₃-, "retorcer". Compárese el griego antiguo οἶνος (oĩnos), el eólico ϝοίνος (woínos), el licio oino, el armenio antiguo գինի (gini) (moderno գինի (gini)), el albanés verë o el hitita 𒃾𒄿𒈾- (wiyana-).
Sustantivo neutro
2.ª declinación (-um) | ||
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Nominativo | vinum | vina |
| Vocativo | vinum | vina |
| Acusativo | vinum | vina |
| Genitivo | vinī | vinōrum |
| Dativo | vinō | vinīs |
| Ablativo | vinō | vinīs |
- 1
- Vino.
Descendientes
|
Referencias y notas
- Mallory, J. P. & Adams, Douglas Q. (2006) The Oxford introduction to Proto-Indo-European and the Proto-Indo-European world. Oxford: OUP, p. 166. ISBN 9780199287918
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.