vicesimus
Latín
| vīcēsimus | |
| clásico (AFI) | [wiːˈkeː.sɪ.mʊs] |
| variantes | vīcēnsimus, vīcēnsumus[1] |
| rima | e.si.mus |
| Numerales latinos | |||
| ← XIX | XX | XXI → | |
|---|---|---|---|
| Cardinal: | vīgintī | ||
| Ordinal: | vīcēsimus | ||
| Distributivo: | vīcēnī | ||
| Adverbial: | vīciēs | ||
Etimología
Del protoitálico *wīkentimo-, y este del protoindoeuropeo *wiḱm̥t-t(H)ó-.[2] Compárese el griego antiguo εἰκοστός (eikostós).[2]
Adjetivo ordinal
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
| Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | vīcēsimus | vīcēsima | vīcēsimum | vīcēsimī | vīcēsimae | vīcēsima |
| Vocativo | vīcēsime | vīcēsima | vīcēsimum | vīcēsimī | vīcēsimae | vīcēsima |
| Acusativo | vīcēsimum | vīcēsimam | vīcēsimum | vīcēsimōs | vīcēsimās | vīcēsima |
| Genitivo | vīcēsimī | vīcēsimae | vīcēsimī | vīcēsimōrum | vīcēsimārum | vīcēsimōrum |
| Dativo | vīcēsimō | vīcēsimae | vīcēsimō | vīcēsimīs | vīcēsimīs | vīcēsimīs |
| Ablativo | vīcēsimō | vīcēsimā | vīcēsimō | vīcēsimīs | vīcēsimīs | vīcēsimīs |
- 1
- Vigésimo.
Referencias y notas
- arcaica
- Sihler, Andrew L. (1995) New Comparative Grammar of Greek and Latin. Oxford: Oxford University Press, p. 433. ISBN 0195-08345-8
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.