veritus
Latín
    
| veritus | |
| clásico (AFI) | [ˈwɛ.rɪ.tʊs] | 
| rima | u̯e.ri.tus | 
Forma verbal
    
| 1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
| Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | veritus | verita | veritum | veritī | veritae | verita | 
| Vocativo | verite | verita | veritum | veritī | veritae | verita | 
| Acusativo | veritum | veritam | veritum | veritōs | veritās | verita | 
| Genitivo | veritī | veritae | veritī | veritōrum | veritārum | veritōrum | 
| Dativo | veritō | veritae | veritō | veritīs | veritīs | veritīs | 
| Ablativo | veritō | veritā | veritō | veritīs | veritīs | veritīs | 
- 1
- Participio perfecto activo de vereor.
Referencias y notas
    
    Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.