solitus
Latín
| solitus | |
| clásico (AFI) | [ˈsɔ.lɪ.tʊs] |
| rima | o.li.tus |
Forma verbal
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
| Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | solitus | solita | solitum | solitī | solitae | solita |
| Vocativo | solite | solita | solitum | solitī | solitae | solita |
| Acusativo | solitum | solitam | solitum | solitōs | solitās | solita |
| Genitivo | solitī | solitae | solitī | solitōrum | solitārum | solitōrum |
| Dativo | solitō | solitae | solitō | solitīs | solitīs | solitīs |
| Ablativo | solitō | solitā | solitō | solitīs | solitīs | solitīs |
- 1
- Participio perfecto activo de soleō.
Referencias y notas
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.