prolatus
Latín
| prōlātus | |
| clásico (AFI) | [proːˈlaː.tʊs] |
| rima | o.la.tus |
Forma verbal
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
| Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | prōlātus | prōlāta | prōlātum | prōlātī | prōlātae | prōlāta |
| Vocativo | prōlāte | prōlāta | prōlātum | prōlātī | prōlātae | prōlāta |
| Acusativo | prōlātum | prōlātam | prōlātum | prōlātōs | prōlātās | prōlāta |
| Genitivo | prōlātī | prōlātae | prōlātī | prōlātōrum | prōlātārum | prōlātōrum |
| Dativo | prōlātō | prōlātae | prōlātō | prōlātīs | prōlātīs | prōlātīs |
| Ablativo | prōlātō | prōlātā | prōlātō | prōlātīs | prōlātīs | prōlātīs |
- 1
- Participio perfecto pasivo de prōferō.
Referencias y notas
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.