paeañ
Bretón
| paeañ | |
| pronunciación (AFI) | /ˈpɛː.ã/ |
| variantes | paeiñ |
Etimología
Del bretón medio paeaff.[1]
Conjugación
| Formas no personales | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Infinitivo | paeañ | |||||||
| Participio presente |
o paeañ | |||||||
| Participio pasado | paeet | |||||||
| Formas personales | ||||||||
| número | singular | plural | pasiva | |||||
| persona | 1.ª | 2.ª | 3.ª m | 3.ª f | 1.ª | 2.ª | 3.ª | impersonal |
| Modo indicativo | ||||||||
| Presente | paean | paeez | pae | pae | paeomp | paeit | paeont | paeer |
| Pretérito imperfecto | paeen | paees | paee | paee | paeemp | paeec'h | paeent | paeed |
| Pretérito perfecto | paeis | paejout | paeas | paeas | paejomp | paejoc'h | paejont | paejod |
| Futuro | paein | paei | paeo | paeo | paeimp | paeot | paeint | paeor |
| Modo condicional | ||||||||
| Presente | paefen | paefes | paefe | paefe | paefemp | paefec'h | paefent | paefed |
| Pretérito | paejen | paejes | paeje | paeje | paejemp | paejec'h | paejent | paejed |
| Modo imperativo | ||||||||
| Presente | pae | paeet | paeet | paeomp | paeit | paeent | ||
| Nota: Las formas subrayadas actúan también como formas dependientes del verbo | ||||||||
Información adicional
- Morfología: pae, -añ (desinencia verbal).
Referencias y notas
- Le vocabulaire breton du Catholicon (1499).
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.