noster
Latín
| noster | |
| clásico (AFI) | [ˈnɔs̠t̪ɛr] ⓘ |
| eclesiástico (AFI) | [ˈnɔst̪er] |
| rima | os.ter |
Etimología 1
Del protoitálico *nos-tero-, y este del protoindoeuropeo *ns-tero-.[1]
→ nōs ("nosotros").
Pronombre posesivo
| << 3.pers.sg. | Primera persona plural | 2.pers.pl. >> | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Singular | Plural | |||||
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | noster | nostra | nostrum | nostrī | nostrae | nostra |
| Vocativo | noster | nostra | nostrum | nostrī | nostrae | nostra |
| Acusativo | nostrum | nostram | nostrum | nostrōs | nostrās | nostra |
| Genitivo | nostrī | nostrae | nostrī | nostrōrum | nostrārum | nostrōrum |
| Dativo | nostrō | nostrae | nostrō | nostrīs | nostrīs | nostrīs |
| Ablativo | nostrō | nostrā | nostrō | nostrīs | nostrīs | nostrīs |
- 1
- Nuestro.
Referencias y notas
- de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 413. ISBN 978-90-04-16797-1
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.