monitus
Latín
| monitus | |
| clásico (AFI) | [ˈmɔ.nɪ.tʊs] |
| rima | o.ni.tus |
Forma verbal
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
| Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | monitus | monita | monitum | monitī | monitae | monita |
| Vocativo | monite | monita | monitum | monitī | monitae | monita |
| Acusativo | monitum | monitam | monitum | monitōs | monitās | monita |
| Genitivo | monitī | monitae | monitī | monitōrum | monitārum | monitōrum |
| Dativo | monitō | monitae | monitō | monitīs | monitīs | monitīs |
| Ablativo | monitō | monitā | monitō | monitīs | monitīs | monitīs |
- 1
- Participio perfecto pasivo de moneō.
Referencias y notas
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.