kelenn
Bretón
| kelenn | |
| pronunciación (AFI) | /ˈkeː.lɛn/ |
Etimología
Del bretón medio quelenn.[1]
Verbo transitivo
| Mutación | lema |
|---|---|
| Radical |
kelenn |
| Suave |
gelenn |
| Aspirada |
c'helenn |
.
Conjugación
| Formas no personales | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Infinitivo | kelenn | |||||||
| Participio presente |
o kelenn | |||||||
| Participio pasado | kelennet | |||||||
| Formas personales | ||||||||
| número | singular | plural | pasiva | |||||
| persona | 1.ª | 2.ª | 3.ª m | 3.ª f | 1.ª | 2.ª | 3.ª | impersonal |
| Modo indicativo | ||||||||
| Presente | kelennan | kelennez | kelenn | kelenn | kelennomp | kelennit | kelennont | kelenner |
| Pretérito imperfecto | kelennen | kelennes | kelenne | kelenne | kelennemp | kelennec'h | kelennent | kelenned |
| Pretérito perfecto | kelennis | kelennjout | kelennas | kelennas | kelennjomp | kelennjoc'h | kelennjont | kelennjod |
| Futuro | kelennin | kelenni | kelenno | kelenno | kelennimp | kelennot | kelennint | kelennor |
| Modo condicional | ||||||||
| Presente | kelennfen | kelennfes | kelennfe | kelennfe | kelennfemp | kelennfec'h | kelennfent | kelennfed |
| Pretérito | kelennjen | kelennjes | kelennje | kelennje | kelennjemp | kelennjec'h | kelennjent | kelennjed |
| Modo imperativo | ||||||||
| Presente | kelenn | kelennet | kelennet | kelennomp | kelennit | kelennent | ||
| Nota: Las formas subrayadas actúan también como formas dependientes del verbo | ||||||||
Referencias y notas
- Le vocabulaire breton du Catholicon (1499)
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.