kelenn

Bretón

kelenn
pronunciación (AFI) /ˈkeː.lɛn/

Etimología

Del bretón medio quelenn.[1]

Verbo transitivo

kelenn
Mutación lema
Radical
kelenn
Suave
gelenn
Aspirada
c'helenn

.

1
Enseñar, instruir.

Conjugación

Conjugación de kelenn
Formas no personales
Infinitivo kelenn
Participio presente

o kelenn

Participio pasado kelennet
Formas personales
número singular plural pasiva
persona 1.ª 2.ª 3.ª  m 3.ª  f 1.ª 2.ª 3.ª impersonal
Modo indicativo
Presente kelennan kelennez kelenn kelenn kelennomp kelennit kelennont kelenner
Pretérito imperfecto kelennen kelennes kelenne kelenne kelennemp kelennec'h kelennent kelenned
Pretérito perfecto kelennis kelennjout kelennas kelennas kelennjomp kelennjoc'h kelennjont kelennjod
Futuro kelennin kelenni kelenno kelenno kelennimp kelennot kelennint kelennor
Modo condicional
Presente kelennfen kelennfes kelennfe kelennfe kelennfemp kelennfec'h kelennfent kelennfed
Pretérito kelennjen kelennjes kelennje kelennje kelennjemp kelennjec'h kelennjent kelennjed
Modo imperativo
Presente kelenn kelennet kelennet kelennomp kelennit kelennent
Nota:
Las formas subrayadas actúan también como formas dependientes del verbo

Referencias y notas

  1. Le vocabulaire breton du Catholicon (1499)
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.