imperativus
Latín
| imperativus | |
| clásico (AFI) | [ɪmpɛˈrät̪iu̯ʊs̠] |
| eclesiástico (AFI) | [impeˈräːt̪ivus] |
| rima | a.ti.u̯us |
Etimología
De impero y el sufijo -ivus.
Adjetivo
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
| Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | imperativus | imperativa | imperativum | imperativī | imperativae | imperativa |
| Vocativo | imperative | imperativa | imperativum | imperativī | imperativae | imperativa |
| Acusativo | imperativum | imperativam | imperativum | imperativōs | imperativās | imperativa |
| Genitivo | imperativī | imperativae | imperativī | imperativōrum | imperativārum | imperativōrum |
| Dativo | imperativō | imperativae | imperativō | imperativīs | imperativīs | imperativīs |
| Ablativo | imperativō | imperativā | imperativō | imperativīs | imperativīs | imperativīs |
- 1
- Imperativo, mandante.
- 2 Gramática
- Imperativo.
- Uso: usado como sustantivo masculino.
Descendientes
|
Véase también
Wikipedia en latín tiene un artículo sobre imperativus.
Referencias y notas
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.