genu
Latín
| genu | |
| clásico (AFI) | [ˈɡɛnʊ] ⓘ |
| eclesiástico (AFI) | [ˈd͡ʒɛːnu] |
| variantes | genus, genum |
| rima | e.nu |
Etimología 1
Del protoitálico *genū, y este del protoindoeuropeo *ģen-u-.[1] Compárese el griego antiguo γόνυ (góny), el nórdico antiguo glūn, el hitita genu-/ganu-, el sánscrito जानु (jānu-) y el gótico 𐌺𐌽𐌹𐌿 (kniu).[1]
Sustantivo neutro
4.ª declinación (-u) | ||
| Singular | Plural | |
|---|---|---|
| Nominativo | genu | genua |
| Vocativo | genu | genua |
| Acusativo | genu | genua |
| Genitivo | genūs | genuum |
| Dativo | genū | genibus |
| Ablativo | genū | genibus |
- 1 Anatomía
- Rodilla.
Información adicional
- Derivados: geniculum, congenuclo
|
Referencias y notas
- de Vaan, Michiel (2008) Etymological Dictionary of Latin and the Other Italic Languages. Leiden: Brill, p. 259. ISBN 978-90-04-16797-1
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.