debitus
Latín
| dēbitus | |
| clásico (AFI) | [ˈdeː.bɪ.tʊs] |
| rima | e.bi.tus |
Forma verbal
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
| Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | dēbitus | dēbita | dēbitum | dēbitī | dēbitae | dēbita |
| Vocativo | dēbite | dēbita | dēbitum | dēbitī | dēbitae | dēbita |
| Acusativo | dēbitum | dēbitam | dēbitum | dēbitōs | dēbitās | dēbita |
| Genitivo | dēbitī | dēbitae | dēbitī | dēbitōrum | dēbitārum | dēbitōrum |
| Dativo | dēbitō | dēbitae | dēbitō | dēbitīs | dēbitīs | dēbitīs |
| Ablativo | dēbitō | dēbitā | dēbitō | dēbitīs | dēbitīs | dēbitīs |
- 1
- Participio perfecto pasivo de dēbeō.
Referencias y notas
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.