coitus
Latín
| coitus | |
| clásico (AFI) | [ˈkɔ.ɪ.tʊs] |
| rima | o.i.tus |
Forma verbal
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
| Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | coitus | coita | coitum | coitī | coitae | coita |
| Vocativo | coite | coita | coitum | coitī | coitae | coita |
| Acusativo | coitum | coitam | coitum | coitōs | coitās | coita |
| Genitivo | coitī | coitae | coitī | coitōrum | coitārum | coitōrum |
| Dativo | coitō | coitae | coitō | coitīs | coitīs | coitīs |
| Ablativo | coitō | coitā | coitō | coitīs | coitīs | coitīs |
- 1
- Participio perfecto pasivo de coeō.
Referencias y notas
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.