appugnatus
Latín
| appugnātus | |
| clásico (AFI) | [ap.pʊŋˈnaː.tʊs] |
| rima | uɡ.na.tus |
Forma verbal
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
| Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
| Nominativo | appugnātus | appugnāta | appugnātum | appugnātī | appugnātae | appugnāta |
| Vocativo | appugnāte | appugnāta | appugnātum | appugnātī | appugnātae | appugnāta |
| Acusativo | appugnātum | appugnātam | appugnātum | appugnātōs | appugnātās | appugnāta |
| Genitivo | appugnātī | appugnātae | appugnātī | appugnātōrum | appugnātārum | appugnātōrum |
| Dativo | appugnātō | appugnātae | appugnātō | appugnātīs | appugnātīs | appugnātīs |
| Ablativo | appugnātō | appugnātā | appugnātō | appugnātīs | appugnātīs | appugnātīs |
- 1
- Participio perfecto pasivo de appugnō.
Referencias y notas
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.