anteitus
Latín
anteitus | |
clásico (AFI) | [anˈtɛ.ɪ.tʊs] |
rima | e.i.tus |
Forma verbal
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | anteitus | anteita | anteitum | anteitī | anteitae | anteita |
Vocativo | anteite | anteita | anteitum | anteitī | anteitae | anteita |
Acusativo | anteitum | anteitam | anteitum | anteitōs | anteitās | anteita |
Genitivo | anteitī | anteitae | anteitī | anteitōrum | anteitārum | anteitōrum |
Dativo | anteitō | anteitae | anteitō | anteitīs | anteitīs | anteitīs |
Ablativo | anteitō | anteitā | anteitō | anteitīs | anteitīs | anteitīs |
- 1
- Participio perfecto pasivo de anteeō.
Referencias y notas
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.