abnuitus
Latín
abnuitus | |
clásico (AFI) | [abˈnʊ.ɪ.tʊs] |
rima | u.i.tus |
Forma verbal
1.ª y 2.ª declinación (-us, -a, -um) | ||||||
Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
Masculino | Femenino | Neutro | Masculino | Femenino | Neutro | |
Nominativo | abnuitus | abnuita | abnuitum | abnuitī | abnuitae | abnuita |
Vocativo | abnuite | abnuita | abnuitum | abnuitī | abnuitae | abnuita |
Acusativo | abnuitum | abnuitam | abnuitum | abnuitōs | abnuitās | abnuita |
Genitivo | abnuitī | abnuitae | abnuitī | abnuitōrum | abnuitārum | abnuitōrum |
Dativo | abnuitō | abnuitae | abnuitō | abnuitīs | abnuitīs | abnuitīs |
Ablativo | abnuitō | abnuitā | abnuitō | abnuitīs | abnuitīs | abnuitīs |
- 1
- Participio perfecto pasivo de abnuō.
Referencias y notas
Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.