genitiv
Danés
    
| genitiv | |
| pronunciación (AFI) | [ˈgeːniˌtivˀ] | 
Etimología
    
Del latín genitivus.[1]
Sustantivo
    
| Singular | Plural | |||
|---|---|---|---|---|
| indefinido | definido | indefinido | definido | |
| Nominativo | genitiv | genitiven | genitiver | genitiverne | 
| Genitivo | genitivs | genitivens | genitivers | genitivernes | 
- 1 Lingüística
- Genitivo.
Locuciones
    
| 
 | 
Sueco
    
| genitiv | |
| pronunciación (AFI) | [˘jeːnɪ~ˌtiːv] | 
Etimología
    
Del latín genitivus; a su vez una abreviación de casus genitivus[2]
Sustantivo
    
| Singular | Plural | |||
|---|---|---|---|---|
| Indefinido | Definido | Indefinido | Definido | |
| Nominativo | genitiv | genitiven | genitiver | genitiverna | 
| Genitivo | genitivs | genitivens | genitivers | genitivernas | 
- 1 Lingüística
- Genitivo.
Locuciones
    
| 
 | 
    Este artículo ha sido escrito por Wiktionary. El texto está disponible bajo la licencia Creative Commons - Atribución - CompartirIgual. Pueden aplicarse cláusulas adicionales a los archivos multimedia.
